Czasem zdarza się tak, że w moje życie wkracza jeden temat i chodzi ze mną w parze jak nieszczęście, przyczepia się jak przysłowiowy rzep. Tym razem jednak temat ten, choć kujący, mało wygodny i z nieszczęściem związany, to jednak działa na mnie bardzo pozytywnie.
Wszystko zaczęło się od przypadkiem kupionej na warszawskim dworcu centralnym 288 stronicowej książki. Leżała na najniższej półce, tuż przy drzwiach wyjściowych. Właściwie nie wiem po co przykucnęłam, zasapując się przy tym okrutnie, bo moja puchowa kurtka nadymała się podczas tego manewru robiąc ze mnie idealnie okrągłą kulkę, bo przygniotła mnie torba zsuwając się z impetem z ramienia, bo buty na wysokim obcasie zdecydowanie zachwiały moją równowagą na zbyt śliskiej posadzce… Skąd więc odruch, żeby przejrzeć książkę, którą napisał Nick Vujicic „Bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń!”? Przecież szukałam czegoś dla zabicia czasu w podróży, relaksującego, na szybkie połknięcie…
W tym spoconym, kulkowym i sapiącym poświęceniu wzięłam jednak tą. Może dlatego, że sfotografowany na jej okładce autor patrzył mi z dołu z uśmiechem prosto w oczy mimo braku rąk i nóg? Wzbudził od razu moją sympatię i….automatycznie uruchomił ironiczne politowanie do samej siebie i katorg jakie przeżywałam dźwigając torbę w obcasach i zbyt ciepłej kurtce. Otworzyłam ją na chybił trafił i… „Możesz oczywiście marzyć, pragnąć, pielęgnować nadzieję. Ale żeby naprawdę realizować marzenia i pragnienia, musisz też podejmować działania. Żeby dotrzeć z miejsca, w którym jesteś, do obranego punktu docelowego, musisz podjąć pewien wysiłek”. „Alleluja!” – wykrzyknęłam wywołując przy tym chichotanie u innych przechadzających się po dworcowej księgarni osób. Czym prędzej ją zakupiłam, czmychając zawstydzona. Po zajęciu miejsca w środku lokomocji wiodącym do domu – oddałam się kilkugodzinnej refleksji nad cudownością mojego życia, sensownością istnienia, potędze wiary, sile nadziei.
Polecam tę książkę wszystkim będącym na zakręcie, ale i takim tuż przed. Polecam ją wszystkim przygniecionym codziennymi drobnostkami, umęczonym padającym deszczem, znudzonym światem, ludźmi i sobą. Ta książka z prostą, mądrą, wiarygodną siłą uderza dokładnie tam, gdzie potrzebujesz teraz kopniaka. Nie wzbudza poczucia winy, że oto masz ręce i nogi, a Nick ich nie ma. Nie wywołuje litości, że oto niepełnosprawny chłopak musiał zmagać się z przeciwnościami losu. Nie poucza, że masz doceniać to co masz, bo inni mają gorzej. Nie wiem w jaki, ale w przedziwnie skuteczny sposób, po postu nienachalnie inspiruje do ogarnięcia się, do działania, zmiany od zaraz.
Pokrzepiają chociażby takie słowa: „Posiadasz już wszystko, czego potrzebujesz, żeby być osobą szanowaną i kochaną. Musisz tylko uwolnić i w pełni wykorzystać drzemiący w Tobie potencjał. Nie będziesz doskonały, ale to nie ma znaczenia. W życiu nie chodzi o to, żeby osiągnąć doskonałość – chodzi o to, żeby do niej dążyć.”
Postawa proaktywna, istota poczucia celu, samoakceptacja – tak ważne i już dawno odkryte obszary, na kartach tej książki nabierają głębszego znaczenia. Aż chce się zakrzyknąć za autorem: „Nie czekaj na cud lub „właściwą okazję”. Wyobraź sobie, że jesteś łyżką, a świat garnkiem, w którym przyrządzasz apetyczną potrawę – zamieszaj w nim!”
Kolejnym jesiennym rzepem uderzającym jednak pozytywnymi emocjami okazał się cudowny film „Chce się żyć”. Historia Człowieka. Wzmocniła we mnie wszelkie refleksje po książce Nicka. Wywołała wspomnienia z działania jako wolontariusz. Obudziła wiarę w siłę relacji.
Niech tegoroczna jesień i zima takie będą – zaskakujące, ludzkie, ciepłe i bliskie.
Dodaj komentarz